Na podstawie przeglądu piśmiennictwa można przypuszczać, że bardzo istotnym czynnikiem warunkującym sukces sportowy w pracy szkoleniowej będzie zastosowanie adekwatnego stylu kierowania zespołem dostosowanym nie tylko do zawodników, ale przede wszystkim do własnych predyspozycji, kontekstu sytuacji i możliwości intelektualnych.

Jak podaje Martens (2009) w swojej pracy pt. „Jak być skutecznym trenerem”, wyróżniamy 3 style kierowania:

• rozkazujący (autokratyczny),
• kooperacyjny (demokratyczny) i
• submisywny (liberalny).

Styl rozkazujący, tzw. dyktator, charakteryzuje się całkowitą decyzyjnością trenera. Zawodnik wykonuje polecenia bez zastanawiania się. Podejście do zawodnika jest przedmiotowe. Zakłada się, iż styl ten preferują mało doświadczeni trenerzy bez wymaganej wiedzy merytorycznej.

Styl submisywny, tzw. opiekun, charakteryzuje się natomiast małą decyzyjnością trenera. Szkoleniowcy preferujący ten styl zarządzania udzielają niewielu instrukcji, minimum wskazówek podczas wykonywania ćwiczeń. Problemy dyscyplinarne rozwiązywane są tylko w ostateczności. Trenerom stosującym ten styl zarzuca się brak kompetencji.

Natomiast styl kooperacyjny, czyli „nauczyciel”, dopuszcza zawodników do podejmowania decyzji choć trener bierze na siebie odpowiedzialność kierowniczą. Mają świadomość wspólnie podejmowanych decyzji. Największą trudnością stylu kooperacyjnego jest zachowanie równowagi miedzy kierowaniem piłkarzami a decyzjami podejmowanymi samodzielnie przez zawodników. Niemniej jednak przyjmuje się, że jest najefektywniejszym rozwiązaniem w procesie treningowym (Martens 2009).

Literatura:

Martens R. (2009), Jak być skutecznym trenerem. Biblioteka Trenera. ISBN 978–83–60052–20–4 Warszawa.

Więcej na ten temat zawiera artykuł „Kierowanie zespołem piłkarskim”, który znajdziecie w nr 2/2019 (33) czasopisma „Asystent Trenera”.

Tutaj można zamówić czasopismo „Asystent Trenera”