- Treningi
- Ćwiczenia treningowe
- Dieta i odżywki
- Formacje i taktyki
- Kontuzje leczenie
- Psychologia
Jakie trendy taktyczne dało się zaobserwować w grze srebrnych medalistów Mistrzostw Europy U21, które w 2017 r. odbyły się w Polsce? W poniższym materiale Jakub Myszkorowski skupił się na organizacji taktycznej w subfazie budowania.
O metodologii prowadzenia analiz pisałem już obszernie w wydaniach: nr 3/2015 (10) i nr 4/2015 (11) „Asystenta Trenera”.
Kiedy piszę dalej o organizacji taktycznej reprezentacji Hiszpanii podczas finałów ME, posługuję się następującą terminologią odnośnie do podziału przestrzeni na boisku:
Grafika 1. Autorski model podziału murawy
Nie jest to jedyna możliwa sieć podziałów. Również o tym pisałem zresztą już wcześniej w „Asystencie Trenera” [nr 2/2016 (15)]. Wobec stawianych dalej wniosków odwołam się również do podziału murawy na 18 sektorów – stosowanego zresztą dość powszechnie – i wykażę, że nawet tak dokładny z pozoru rozkład nadal jest niewystarczający do wskazania niuansów związanych z wykorzystaniem przestrzeni zarówno w fazie gry w posiadaniu, jak i bez posiadania (o fazach przejścia już nawet nie wspominając).
Grafika 2. Popularny model 18-sektorowego podziału boiska
Organizacja: subfaza budowania
Angażując aż siedmiu zawodników pola w subfazę otwierania, Hiszpanie próbowali sprowokować rywala do rozciągnięcia ustawienia w pionie, co często usiłowali później przełożyć na przeniesienie piłki w pole karne rywala prostopadłym podaniem przez korytarz środkowy do wbiegającego z głębi pola napastnika lub zawodnika z pozycji 8/10. Udawało się to, tym bardziej że równocześnie dochodziło do wspomnianego już powtarzalnego obniżania pozycji dziewiątki ku środkowi pola.
O ile piłka wprowadzana była na połowę rywala przeważnie korytarzem środkowym lub jednym z korytarzy bocznych wewnętrznych, o tyle docelowo już operując powyżej 50. metra, Hiszpanie starali się przenieść futbolówkę do korytarzy bocznych zewnętrznych, gdzie równocześnie wbiegali wysoko zawodnicy z pozycji 2 i 3. Często używano do tego pozorowane zwrócenie gry do jednego ze skrajów boiska, aby następnie szybko cofnąć ją do środka i zmienić ku słabej stronie, wykorzystując orientację ustawienia rywala ku stronie mocnej.
Przenoszenie piłki do korytarzy bocznych z korytarza środkowego bezpośrednio (1)…
… oraz z angażowaniem jednego z trzech wyżej ustawionych zawodników (2).
Problemem okazywało się często jednak, że zaangażowanie tak licznej liczby zawodników w subfazę otwierania wpływało na obecność niewielu z nich na połowie rywala. To z kolei było nierzadko czynnikiem ograniczającym możliwość dynamicznego kontynuowania ataku i wymuszało wycofywanie piłki ku własnej bramce. Decydowało to o tym, że wiele ataków pozycyjnych Hiszpanów składało się z ponad 20 kolejnych podań, przy czym zaledwie niewielki ich procent realizowany był poza własną połową, a wprowadzenia do tercji ofensywnej kończyły się nierzadko stratą.
Nierzadko jednak wcześniejsze rozciągnięcie ustawienia rywali w pionie i ruch dziewiątki ku środkowi boiska otwierały szansę na wprowadzenie piłki od razu do tercji ofensywnej podaniem prostopadłym w obrębie korytarza środkowego.
Wykorzystanie korytarza środkowego i rozciągnięcia ustawienia rywala w pionie.
W założeniu oba teksty – ten i poprzedni o reprezentacji Niemiec [nr 4/2017 (23)] – uzupełniają się, a użyte w nich metody badawcze są wspólne i jednorodne.
Całą analizę przeczytasz w artykule „Analiza organizacji taktycznej w fazie posiadania podczas ME2017 U21. Część II. Hiszpania” opublikowanym w nr 5/2017 (24) czasopisma „Asystent Trenera”.